سلام ، یه سلام گرم وعمیق به شدت گرمای خورشید و عمق تاریخ ایران ، به همه تاریخ دوستان :

دوباره اومدیم با یه صفحه جدید و مطالب جدیدتر که امیدواریم خوشتان بیاید .

با خودم گفتم بهتره اول کار را با یک جشن شروع کنیم ، جشنی که مرتبط با همین ماه باشه ، جشن بهمن گان یا بهمنجه :

روز دوم بهمن ماه که بهمن روز نام  دارد از آن فرشته  بهمن بوده و جشن بهمنگان یا بهمنجه می باشد .

ابوریحان بیرونی در کتاب التفهیم می نویسد : بهمنجه، بهمن روز از بهمن ماه که ایرانیان در این روز بهمن سفید ( نام گیاهی  است که در کرانه خراسان و دیگر نقاط ایران می روید ) باشیر خالص و پاک می خورند و بر این باورند که این خوراکی باعث ازدیاد حافظه شده و فراموشی را از بین می برد ، ولی در خراسان هنگام این جشن مهمانی بر پا کرده و در دیگی که در آن از هر گونه دانه خوراکی و گوشت حیوان حلال گوشت و سبزی است آشی به نام دانک پخته و به مهمان خود میدهند و برای هر یک از داده های خدا سپاس به جای می آورند

شاعر نامدار علی بن توسی در کتاب لغت فرس ، زیر واژه بهمنجه می نویسد : بهمنجه رسم عجم است ، چون دو روز از ماه بهمن بگذرد عیدی به پا می کردند و در آن روز خوراک پخته و بهمن سرخ و زرد بر سر کاسه ها می افشاندند .

فرخی سیستانی شاعر نامور ایران در باره این جشن چنین سروده :

فرخش باد و خداونده فرخنده کناد                                  عید فرخنده و بهمنجه بهمن مه را

در اوستا چنین آمده : در این جشن برای اینکه فرشته بهمن در جهان مادی نگهبان چهارپایان سودمند است ، از خوردن گوشت پرهیز می کنند . ایرانیان باستان این روز را به احترام او جشن گرفته و پای کوبی می کردند و خود را برای پیروی از صفات پسندیده آن که راهنمای پیشرفت و خوشبختی است آمده می کردند .